Przepis na sukces warszawskiego 1500m2 – WYWIAD!

Zarząd to 2 osoby – Dorota i bshosa, które podejmują decyzje strategiczne i wytyczający kierunki rozwoju – do tego dochodzi tzw team – managerowie – Michał i Łukasz, księgowa – Pani Jola, technicy – Karol, Sesiz i Uki, asystent zarządu – Kamil, szef ochrony Tadek i jego podwładni w liczbie od 2 do 10, barmani współpracujący na stałe – około 20 osób. Do tego dochodzi sto900 jako bistro/restauracja także około 20 osób – kuchnia/management/serwis. Dalej nasi ludzie od mody – Olli i Ania z Reykjavik District, Kasia z Justin IloveU – razem z nami tworzą Love&Trade. W piwnicy znajdziecie warsztat rowerowy Cech, pracownie krawiecką BlaHol, deskorolkowcow z team 79th Vienia, projektantów z Juicy Color Brand, czy studia muzyczne Out of Tune i BLCKSHP. Na piętro wprowadziła się niedawno redakcja Vice, uff.

Łącznie to pewnie około 60 osób, które regularnie przewijają się przez to miejsce – musiałem wymienić wszystkich, bo pominięcie jest grzechem ciężkim (śmiech).

No i przecież są też promotorzy, którzy współpracują regularnie i na stale i nawet jeżeli nie ma ich na miejscu – trzeba o nich powiedzieć: detroitZDRoJ, Music of the Future, Warsaw Calling, Spolka Akcyjna – Audioriver, Illegal Breaks, 5AM Artists, Because We Can, New Moon, Bassline – znów ciężko wymienić wszystkich a bez wątpienia oni też współtworzą sukces i klimat miejsca.

Na otwarciu wyrwano z zawiasów naszą bramę – było pewnie ze 2000 osób, potem było parę dużych imprez i pare zupełnie nieudanych i ten pierwszy rok był naprawdę ciężki. Walczyliśmy z zarzutami najgorszych toalet, soundsystemu i ochrony w mieście – i wydaje mi sie, ze wszystkie miały gdzieś swoje racje. Jednak od początku założeniem było tworzenie nie klubu, lecz niezależnego Centrum Działań Twórczych i to właśnie ten fakt dał nam osobowość i pewne poparcie dla działalności chyba nawet w większym stopniu niż występy największych gwiazd muzyki. Akcja takie jak targi Mustache czy Need for Street, Urban Market, Kobiety Pistolety, sztuki teatralne typu Enter czy Bóg Ojciec, wystawy sztuki, butik z modą polską – Love & Trade zdecydowanie nadały sens społeczny temu co robimy odklejając łatkę kolejnej tańcbudy .

Ciężko zapomnieć tzw oczywiste początkowe sukcesy jak występy Simian Mobile Disco, Marka E, czy Felixa z Hot Chip ale zazwyczaj duże sukcesy wiązały się z niedociągnięciami organizacyjnymi – musieliśmy uczyć się tej ogromnej przestrzeni i tego jak ją okiełznać. Podobnie było z akustyką każdego z pomieszczeń.

Trzeba mieć wyraźną wizje i łączyć ją z marzeniami, starać sie budować klimat, a nie „clubbing”, nie bać sie ryzyka i mądrze inwestować bez wyraźnego nastawienia na zysk. Jednak kluczowe jest jasne powiedzenie sobie – chcemy być tam, do tego dodać marzenia skombinowane z konsekwencją i profesjonalizmem biznesowym i być w tym wszystkim szczerym. Każde miejsce ma swoje wzloty i upadki.

Trudne są te kiedy nasza nieświadoma publika przychodzi na koncerty DJów i wychodzi zawiedziona, że np. Jamie xx albo James Blake nie śpiewali… To niekończąca się walka związana z edukacją społeczeństwa. Trudne są też momenty tzw. nagonki,kiedy otwierają się nowe miejsca i zamiast zdecydowanie szukać swojego ja i wyraźnie definiować tożsamość skupiają się na czarnym PR przeciwko Tobie. Trudno jest usłyszeć od korporacyjnego partnera, że co prawda robiliśmy razem najlepsze rzeczy w historii, ale zmieniają strategię i wychodzą z rynku – to tak po ludzku trudne do zrozumienia. Trudno też zrozumieć negatywne opinie po super występie, w którym sam uczestniczyłeś i wiesz, że było genialnie. Ciężko jest też, kiedy widzisz, że inni rynkowi gracze kopiują Twoje ruchy w nieudolny sposób. To tak jakby ktoś ubierał dziecko identycznie jak Twoje, ale źle dobierając proporcje i kolory. W sumie podobnie boli, jak widzisz że Cię kopiują robiąc to nawet lepiej (śmiech).

Najlepsze momenty pojawiają się ciągle – w momencie kiedy udaje Ci się potwierdzić booking artysty marzeń, bądź po prostu klimat w klubie i frekwencja po raz kolejny przeszły oczekiwania, albo nowe rozwiązania techniczne faktycznie urywają głowę. Dużo satysfakcji jest jeżeli 1000 zbiegów okoliczności doprowadza do totalnego highlightu.

W tym momencie czerpiemy dużo satsyfakcji z dobierania tzw. biznesów towarzyszących, które wraz z nami definiują miejsce na nowo. Każdy kolejny członek rodziny, który jest wartością dodaną i wprowadza szczęście to kolejny najlepszy moment.

Staliśmy się bardziej profesjonalni – większość rzeczy pochodzi już z decyzji biznesowych, a nie z przypadków, mamy moment na łapanie drugiego oddechu – analizowanie rynku i reagowanie nań. Staliśmy się poważnym partnerem do rozmów dla wszystkich światowych bookerów co cieszy, doprowadziliśmy też do tego że ta stara drukarnia poprostu zajebiście brzmi, a większość artystów jara się grając tam. Poza tym – spójrz do pytania 1 – my poprostu jesteśmy wielką rodziną i ciągle się rozrastamy.

Ciągle należy spodziewać się czegoś nowego, w momencie jak zaczniemy powielać własne schematy i stracimy świeżość to chyba będzie początek końca. Chyba nie ma juz odwrotu i zdecydowanie musimy mieć stały program elektroniczny – w końcu wprowadzimy też karty klubowe i chyba ustalimy wstęp na stałym poziomie niezależnie od line upu. Patrząc z zewnątrz – czeka nas chyba podobna droga jak berliński Watergate – niegdyś klub, w którym grano drumnbass i hiphop na prawach równych z house i techno – teraz stał sie jednym z symboli elektronicznej muzyki 4×4.

Wspólnie z instytutem Goethego pracujemy też nad dużym materiałem video o kulisach sceny elektronicznej – premiera powinna nastąpić na przełomie roku i to tez tylko początek planów.

Jamie xx wchodząc na DJke powiedzial „sick” schodząc tylko – „shit man” – był powalony . W zasadzie nie było niezadowolonych, legandarny jest napewno rider Stevea Aoki – z tortem Dim Mak i dmuchanym pontonem oraz 2 butelkami szampana, które jako abstynent wylewa w publiczność. Magda była tak zachwycona klubem i publicznością, że wiedziało o tym pół backstage’u festiwalu Melt, na którym grała dzień później. Paru muzyków poznało nowe polskie koleżanki. Autor „Night Air” grając drugi warszawski koncert w Proximie dzwonił, żeby go stamtąd zabrać, bo brzmieniowo jest tragicznie. Tour manager najlepszego DJa świata wg RA zgubił w toalecie (dosłownie w misce klozetowej) parę tysięcy euro, a muzycy kanadyjskiej grupy prawie spóźnili się na samolot hangując na afterze jednego z przyjaciół, bo wszystko było takie „shamazing”. A oni tacy „hungry for the power”. To tylko top of the pops – reszta pozostanie między nami.

Kiedys Robert Johnson miał taki koncept z niepublikowaniem line upow artystów, publikując poprostu anonimowy podcast tzw gwiazdy wieczoru i tego właśnie bym sobie życzył – pełen klub, kolejka do wejścia ludzi, którzy nie przychodzą na konkretne nazwiska, ale na dobre imprezy poprostu – przeżyć coś wyjątkowego. Na tej samej zasadzie odbywają się nasze nocy Berlin – Warszawa – długie line upy, bez wyraźnych headlinerow i kilometrowe kolejki do klubu. I to są moje imprezy marzeń – niesamowity klimat, niekończąca sie zabawa, bez napiny na drogie bilety i „występ gwiazdy”.